Cinema - Tehran International Film Festival (Nov 1976)

9 تر جمه : داربوش رادیور ۳ دروغها : اعتراف می‌کنم که روش حکایت کردن به نحو منطقی را نمی‌دانم . این يكك عیب نیست » بلکه نوعی ذوق وقریحه است ! چگونه می‌توان ازيك راوی انتظار داشت که ناگهان مبدل به شخصی دیگرشود ؟! " ستاره من دربرج میزان‌است . ناتوجه به روحیه‌ام » به هماهنگی دربسیاری مسائل معتقدم . شاید کمی هم پاین خاطر باشد که هدف کینه‌توزی ونفرت قرارنگیرم که بهانه‌ای شود تا درباره‌ام بگویند : او فقط بخود می‌اندیشد ومسائل‌دیگران گوئی برایش وجود خارجی ندارند » من مثل پدری حستم که‌گاهی برای رضایت فرزندش تن به تسلیم می‌دهد. هنر وزند لی : زندگی من پرشکوه ولبریز ازفانتزیست . زمائی که وارد استودیو می‌شوم » مانند این است که داستانی می‌سرایم ! داستانی حقبقی » وحزاین چیز دیگری برایم اهمیت ندارد » وآنجاست که من فدریکو می‌شوم » نه فدریکو فلینی کار گردان . من خودرا درمحیط کارم شناسائی می‌کنم . دنیای خارج بنظرم چیزی شبیه خواب ورژیا می‌ماند (...) میخواهم هر کاری که دلم میخواهد انجام دهم ودیگران هم اظهاررضایت کنند. احازه می‌دهید مطلبی‌اظهار کنم ؟ جمله‌ایست ازفیلم هشت‌و نیم : «خوشبختی ء توان دربیان واقعیات است بگونه‌ای که اشك کسی را سرازیر نکند !» ما با قوانینی رشد کردیم که رابطه مان را با واقعیات قطع کرده دود . بچه -بودیم که عملیات ونقشه‌های وحشنتاك غریبه سازی ما با جهان اطرافمان آغاز شد. ما را مجبور کردند که شا گردان خوبی باشیم » شوهر» شهروند » پدرومادر خوبی باشیم . موجوداتی غیرواقعی که دره‌قابلشان الگوثی مصنوعی قرار داده باشند ومی‌بایست (روزنامه لا استامپا 5۱270۳2 صً ماه مارس ۱۵۷۳) اسطوره 9 روش ... تصوبری از خود ... انعکاسی ازآن می‌بودند » ولی درهرموقعیت مناسب بدان خیانت می‌ورزيديم وشاید بهمین‌دلیل‌بود که خودرا گناهکار احساس‌می کرديم . (۰۰۰) زمانی که دردبیرستان تحصیل می‌ کردم » مبحث مطابقت را درست نمی‌فهمیدم . معلم دراین مورد مرا ۰ به مسخره می‌گرفت » بعدها این مسئله باعث شد که درمقابل زن احساس حقارت کنم ! البته باگذشت زمان توانستم کاملا" برآن غلبه نمایم گاهی بتماشای بناهای یادبود قربانیان جنگ که درگوشه و کنار میدانها قرار دادند می‌ایستادم . پیکرهاتی عریان با کلاه‌خودهای نظامی برسر و بالهای شکسته » غمزده با خود می‌گفتم : «هرگز موفق نخواهم شد .» (روزنامه لا استامپا 03حها5 صاً ماه مارس ۱۵۷/۲) دکان درست روبروی‌کلیسا واقع شده بود . درفصل تابستان زمانی که خلوت می‌شد به کلیسا می‌رفتم . نیمکت‌های سنگی سرد بودند. قبرهای شوالیه‌های قرون وسطی و کشیشها را درسرما وسکوت زوایای تاريك تماشا می‌کردم . يك منبر سنگی خیلی قدیمی با پله‌های مارپیچش درگوشه‌ای قرار داشت که هريك شبیه يك واعظ شکم کنده ازخدا بی‌خبر به وعظ می‌ایستاد . يك روز ماه اوت ازپلکان منبر که بسردی قبر بود بالا رفتم وازآن بالا به فضای نیمه تاريك کلیسا خیره شدم . بعد آهسته گفتم : «فرزندان عزیز» بعد بلندتر : فرزندان عزیز ! وآنگاه با فریادی که انعکاسش خودم را بوحشت انداخت : فرزندان عزیز . (از کتاب «ری‌می‌نی» من تصنصت۳[ 112 عل۱۹۲۷) هرگز بخودم اجازه داشتن آرزوئی بیش ازاین نداده‌ام . هر کاری که دلم میخواهد » می‌کنم : حرفه‌ای دارم که به يك بازی می‌ماند . من به خیمه شب‌بازی ادامه می‌دهم . درست مثل زمانیکه هشت سال داشتم » وخیلی هم لذت می‌برم . (روزنامه لااستامپا 512۳0۳2 ص ماه مارس ۱۵۳)