Cinema Star (October 1976)

عمعح‌سحجت پر امه آمشب فقط در سینما: دباموند مصیبت وارده راصممانه تسلیت گفته و آرزومندم مرا این بر ستار «کمر باريث» در فیلمی جالب و تماشاثی همه را مجذوب خواهد کرد ایشی می‌سجیم که گفتیم » ضعف شعری متن را لاپوشانی م ی کند, اجر او بازی: راوی نمایش ۰ نقال است . که عنصر لاینفکی ازنمایش هم‌هست . هموست که مکا ن» زمان ؛ احساسات وعاطفه‌هاومنشهارا باز میگوید و وقایع را شرح میدهد.ودر کل‌آنچه راکه درصحنه میگذرد رهبری می‌کند: زمانی خاموش . زمانی در جمع و زمانی گویای اخوالست ۰ « پرویز صیاد 4 باهوشمندی به حضور نقال که میتوانست صرفا راوی باش شخصیتی دیگر میدهد: يك و اقعه‌نگار همدل و غمخوار . به بایان نمایش نگاه کنیم جائیکه یزدی شهیسد د.. هماصحنه راترلك م ی کنند. ننها تقال میماند . ِ بالای سر شهید می: و وی شا گرد چایچی ۰ برایش چائی می‌آورد آنر) رد می کند. این نشانه‌ی‌همدلی و یگانگی‌ست. نقال نماینده‌ی آدم‌های این زمانه‌است و در یکی دوجاء صیاد باظرافت ۰ حال راساب گذشته پیوند میدهد: هنگام یکه یکی از بازیگران ۰ چوبدستی نقال امیگیردوبه‌او رخصت میگ‌ویدومی‌بينيم که چه ساده و گوبا . گذشته درحال جاری میشود . کار « صیاد» تصوی رکردن توصیفهای ) متن است . توصیف هائی که بخودی خود گویاست . وقتی نقال سخن میگوید صیاد دو وضعیت صحنه‌ای را برقرار می‌کند: یاآدمها را ثابت نگهمیدارد . یاهمچنان که نقال بگنتگوست » آدمها هم به. حسرکت دارند . درین دو وضعیت ؛ نقال حکم‌رابط را پیدا می‌کند که صحنه هارا بهم‌ارتباط میدهد. آنجا که جرفها و رفتارهاء سرنوشت سازند » نقال از گفتگو باز می‌ایستد. وهمه چیز در صحنهب رگ ارمیشود.صیادمیدانگاهی رابه‌نشانه‌ی مکان وقوع ماجرا می‌آورد: میخانهه مسجد و ...این‌چن دگانگی‌مکانرا» تقال مشخص میدارد . « صیاد! » این‌ساده‌گی را درباره‌زمان هم‌اعمال می‌کند و با.سه نور» روزوغروب ,شب رامیسازد .میزانس‌ها تماما درخدمت سادگی ست که حرف‌نمایش راصریح‌با زگو میکنتز می‌بينيم که هر وقت موقعیت حادی | پیش میاید قمی بی. فاطله» به گوشه‌ای‌میب خزد تا به‌نماز به‌ایستد . منتها این‌سادگی میزانسن از زیبائی و ظرافت بری یست .. صیاداین آدمها را چگونه می‌بیند ؟ به‌این جح صحنه نگاه کنیم : یزدی مع رکه می‌گیسرد: زاس ۰ بشترت «وونیلیو رل پرته لوچانوپالوتزی, جک یاللانی بش / ز/خشنین فیلم 7] صفحه 44 شماره ۱۵۸ ستاره سینما هنر مندان‌عزیز خالم آو گوش و آقای بهروز دوقی در الدوه بز رگ وارده سهیم و شريك بدانید . علی ‏ مرتصوی به گفتن قصه‌ای میپردازد که اشاره جسسی دارد . در آغاز » بچزشمالی پشت به‌اودار ند: اما اندله‌اندلك پای معر که‌اش می‌نشینند. وبا کیف بهقصاش گوش میدهند . لسن نمایش » هو کننده‌ی این آدمهاست , کاطنز صیاد این «هو» کردن را برپامیکند. این خصات‌اوست که هر صحنه‌ای را گرم نگهدارد . می‌بينيم که صیاد. ؛ هر گاه احساس کرده » تماشا گر ازنمایش جدامیس شود, با طنز رابعله را دوباره برقراریت سازد . این طنز در مورد قمی‌خیلسی‌خوب جا می‌افند . اما شخصیت یزدی را دچار دوگانگی می‌کند ۰ در, اوج دردشضدی یزدی» که احساس و عاطفه بر صحنهحاکم است. ناگهان لجن ورفتاز اوتغییرمی‌بابد و بذله گوئی و لوده‌گي‌اش اگر چه‌ازبر غیض ب اما پهر حال » روح دردطلب‌صحنه رم مکی د. اين‌طنز» بجز دربارمی بزدکمرری به‌آنچه که نمایش قصد گفتن دارد كمك شایانی م یکند. طنزی . کهاگر میخنداند: چیزی مثل رقت »حقارت و فلاکت راباجود بهمراه می‌آورد . در فالگوش با يك‌بازی مع رکه طرفیم: نوذرآزادی‌بزدی .. بخاطر احساسی که مایه می‌گذارد و تنها به بیسان کلما تاکتفا. نم ی کند . جس و حال‌میگیرد و درپاره‌ای از صحنه‌ها » چنان اثر گذار رفتار می‌کند .که همه‌ی درماندگی,دلتنگی؛ خون بجوشی و عاصیگری آدمی به تسنگ آمده ‏ مثل مشت. 4 در .صورت می‌نشیند » بازی « آنزادي » ۰ حرف نمایش را ۳ توانافی برقر ارمیدارد. آزادی بی‌چون‌وچرا برصحنه خیمه میزند. . «محمد گودرزی» که قطبی ازنمایش است. . نفسش کم‌هی‌آورد. و چونذمتن » شعر است و بیان و لحن»میتواند و باید ظرافت آن را رعایت کنسبد گودرزی از انجامش ناتوان میماند . مهدی صفاری «قمی»همان) رفتاری رادارد کامیباید, به راه رفتن‌اوتوجه کنیم . دیگران‌درحد و حدودی پایپای‌هم گام برمیدارند . مهم نقال حرفه‌ای نمایش را هم که راحت‌ومتکی بانف کار میکند_نمی‌توان نادیده گرفت؛ نکنه 7 8 ساخستمان تثاتر کوچك » به‌معماری اصیل ابر انی توجه نشان‌میدهد. آج رکاریها ,طاق‌وار‌ها و حتی موسیقسی اصبلی که در سالن انتظار بگوش می‌آید: تکیه ترست میزند. کاشکی روی بلیسط ردیف وشماره‌صندلیهارابه لاتین نمی‌نوشتند . ر مثلا ردیف) » شماره ‏ وقتی هماچیزسالن» حکایت از حرمت‌به‌سنت‌دارد» این لانین‌نوسی چگونه صیغه‌ای‌ست 3 بیجا که نمی گوئیم؟